Okyanus Sularındaki Isı Enerjisi
Okyanuslar dev bir ısı enerjisi deposudur. Bu de­podan uygun bir makine ile devamlı ısı enerjisi emile-bilir. Ancak, okyanus suyundaki ısı enerjisini alma işlemi pek kolay değildir. İşlemin mekanizmasını, ter­modinamik yasalar belirler. Örneğin ısı akışı, daima yüksek sıcaklıktan alçak sıcaklığa doğrudur. O halde iki farklı sıcaklığa ihtiyaç vardır. Okyanus sularındaki ısı enerjisinden yararlanma konusu, ilk defa Fransız fizikçisi D'Arsonval tarafından, bundan yüz sene ön­ce, 1881 yılında düşünülmüştür. D'Arsonval, okyanus­ların sıcak (25°C) yüzey suyu ile soğuk (5°C) derin suları arasındaki sıcaklık farkına dayalı olarak çalışan bir ısı motoru yapılmasını önermiştir. Söz konusu sı­caklık farkı her an var olacağı için, ısı santrali günde 24 saat çalışabilecek demektir.
D'Arsonval'ın arkadaşı Georges Claude, 1929 yı­lında, Küba'da Mantanzas Körfezi'nde 22 kilovatlık bir
Okyanus Isı Motoru tesisi kurmuştur. Bu, suyun için­de askıda duran bir ısı enerjisi santrali demektir. Bu tür santraller, üzerinden geçen gemilerin çarpmama­sı için, okyanus yüzeyinden 50-60 metre derinlikte ka­lacak şekilde tasarımlanır. Küba'nın Mantanzas Körfezi açıklarına yerleştirilen 22 kilovat gücündeki ilk okya­nus ısı enerjisi santralinden, maalesef verimli sonuç­lar alınamamıştır. Tesisin verimi %1 'den küçük olmuş ve tesis kapatılmıştır. Bu konu, insanoğlunun enerji ara­yışı gündeminden çıkmış değildir. Gelişen teknoloji sa­yesinde, bu tür enerji santrallerinin verimi çalıştırılabilir bölgeye getirilebilmiştir. Günümüzde, Dünya üzerinde bazı ülkelerde ve bu arada Türkiye'­de de deniz suyundan ısı enerjisi emen ısı pompala­rının insanoğlunun kullanımına girdiği, bir TRT programıyla da kamuoyuna duyurulmuştur. Ancak mühendislik biliminde, yeni bir enerji kaynağı bulunup üretim söz konusu olunca, verim kavramı gündeme gelir. Bir aygıtın verdiği enerjinin aldığı enerjiye oranı, mühendislik biliminde verim olarak bilinir